Ik word er bijna goed in
Zonder het vooraf te weten heb ik hier echt mijn thuis gevonden. Mijn leven is compleet anders, maar het past me ontzettend goed. Dat betekent niet dat ik niet aan een aantal dingen moest wennen. Het was nogal een overgang: van een Nederlandse stad naar een afgelegen dorp in Costa Rica.
Eliseo en ik reden laatst naar de stad San Isidro de el General toe en kwamen werkzaamheden tegen waarvoor we moesten wachten. Eliseo vraagt: ‘weet je nog?’ Ja, ik wist het nog. Bijna twee jaar geleden waren er op hetzelfde punt ook werkzaamheden. We hadden nog geen auto en we gingen met de bus naar de stad. Vanwege de werkzaamheden stonden we uiteindelijk meer dan een half uur stil. Iedereen in de bus was rustig. Onbegrijpelijk vond ik dat toen nog. Ik woonde toen nog niet zo heel lang in Costa Rica. Er kwam een verkoper naar binnen met ijsjes en bananenchips. Hij verkocht eigenlijk aan iedereen wel wat want ja, we stonden er toch nog wel even… In Nederland zou iedereen chagrijnig en ongeduldig worden, vertelde ik terwijl ik nog een bananenchipje nam. Hier wacht iedereen rustig af tot we weer verder kunnen rijden en maakt er het beste van.
Langzamerhand merk ik dat ik steeds meer in het ritme kom van het leven hier. Eerst even een praatje maken voordat we tot de gang van zaken komen. Ook ik leef meer en meer met de dag. Ik maakte deze week een mooie wandeling hier in de jungle en was daar de dag daarna nog echt van aan het nagenieten in plaats van meteen door naar het volgende te gaan. Moeten we even flink aan de bak qua werk? Dan doen we dat. Maar dan is er daarna ook ruimte om spontaan iets leuks te gaan doen. Duurt het twee maanden voordat ons huwelijk in het register staat? Ik kan hoog en laag springen, maar daar gaat de gemeente echt niet sneller van werken.
Gek eigenlijk. In Nederland hebben we alles voor handen, zijn dingen snel geregeld en toch was ik daar onrustiger. Hier zijn er een aantal factoren waar we geen invloed op hebben bepalend voor mijn dagelijks leven. Naar de stad gaan kost ons anderhalf uur rijden met de auto, dus als het even kan combineren we dat met een aantal andere zaken. Vaak krijgen we ook een boodschappenlijstje van anderen mee die niet zo makkelijk naar de stad kunnen. Totdat ik mijn verblijfsvergunning krijg is mijn rijbewijs niet geldig. De dichtstbijzijnde bushalte is op acht kilometer van ons huis dus ik ben eigenlijk altijd thuis. Ook het weer speelt een belangrijke rol. Zo kan ik in de droge periode de hele dag door de was doen en droogt het razendsnel. In het regenseizoen is dat natuurlijk anders.
Soms valt de stroom uit. Dat betekent even geen was kunnen doen. Koken doen we op gas dus een kopje koffie of thee zetten kan altijd. Geen stroom betekent ook geen internet. We hebben geen telefonisch bereik en zijn dus afhankelijk van de wifi. Als ik net had bedacht om een aantal mailtjes te beantwoorden of wilde ik iets op Instagram posten dan moet dat even wachten. De laptop kan ik natuurlijk net zolang gebruiken totdat de batterij leeg is. Mocht ik geïnspireerd zijn kan ik altijd nog gaan typen (zoals nu toevallig het geval is). Hebben we geen gasten en is het huis aan kant? Dan moet ik maar weer eens mijn boek er bij pakken en lekker gaan lezen. Eigenlijk is het een zege, af en toe geen stroom. Ik blijf toch altijd maar bezig en geef mezelf weinig tijd voor echte ontspanning.
Ik kwam er laatst achter dat mijn schoonfamilie nog steeds grapjes maakt over hoe snel ik loop volgens hen. ‘Anouk zegt ons gedag, één keer knipperen met je ogen en ze is al bij de mangoboom’. Die mangoboom staat ongeveer 50 meter verder. Kennelijk doe ik dat dan toch wat sneller dan gemiddeld Costa Ricaans tempo. Zo zal het altijd blijven. Ik blijf een Nederlandse op het Costa Ricaanse platteland. Ik word er bijna goed in. Ik omarm de pura vida ten volle, maar toch blijft het aard van het beestje voor een beetje hetzelfde.
Over Anouk
Anouk Veltmaat is 28 jaar en woont sinds 2017 in Costa Rica. Na verschillende (solo)reizen in Azië besloot ze een keer de andere kant op te vliegen voor een vakantie Costa Rica – Nicaragua. Tijdens die vakantie kwam er niet veel van de plannen terecht. Ze kreeg het aanbod om ergens te wonen voor een half jaar en zo ontmoette ze Eliseo. Al snel waren ze smoorverliefd. Het leven samen in Costa Rica bevalt heel goed, inmiddels zijn ze twee jaar verder en getrouwd. Ze wonen in het afgelegen dorp waar hij is opgegroeid: Dos Bocas (Puntarenas)en ze zijn er samen Tipi Calathea Ecolodge begonnen. Als het kan zijn ze de hele dag buiten. Waar Anouk in Nederland erg van fietsen hield heeft ze hier tuinieren als hobby, wandelt ze graag met de hond en geniet ze volop van de natuur. Stukje bij beetje ontdekt ze nu verder dit diverse land, maar in het dorp is ze al goed ondergedompeld in de ‘pura vida’. Het delen van haar ervaringen is een fijne uitlaatklep, het leven is zo anders vergeleken met dat in Nederland. Haar ervaringen deelt ze ook op haar blog: bestemmingpuravida.