De dag begint vroeg. Om 5:45 rijdt de eerste auto langs ons huis. Hier zitten de jongeren in die naar de middelbare school gaan. Ze gaan naar ‘beneden.’ Ze worden naar de dichtstbijzijnde bushalte gebracht waar ze vervolgens de bus naar school pakken. De bushalte ligt acht kilometer hiervandaan. Door de onverharde weg doe je daar al snel een half uur over. Ruim een uur later komt er nog een auto voorbij, maar deze gaat de andere kant op. Deze gaat naar ‘boven.’ Hier zitten de kinderen in van het naastgelegen dorp die in ons dorp naar de kleuterklas en basisschool gaan. Net voor zevenen is er nog een auto die omhoog gaat. Een kleine witte. Dit is de juf van de basisschool. Zij rijdt elke dag vanuit Quepos een uur heen en terug om hier les te geven.
Dit is een van de weinige vaste routines in het rustige dorp waar wij wonen: Dos Bocas, een stukje ten noorden van Dominical. Een dorp met ongeveer twintig families die voornamelijk van de landbouw leven. Iedereen is voor een deel zelfvoorzienend. We zijn omringd door groene bergen en horen altijd het water dat door de rivier stroomt op de achtergrond. De dag begint voor iedereen vroeg. Het beste is om het fysieke werk gedaan te hebben voordat de warmte toeslaat. Soms is er veel werk en worden de handen ineen geslagen. De buurmannen gaan dan bij elkaar werken. Soms moeten de koeien van de ene naar de andere boerderij gebracht worden. Ik blijf het een mooi gezicht vinden als ik een kudde voorbij zie lopen. Men verplaatst zich veel te voet, te paard of op de motor. Een auto is een luxe die helaas niet voor iedereen is weggelegd. Daarbij zijn de wegen verder de bergen in tijdens het regenseizoen zo slecht begaanbaar, dat ze niet eens toegankelijk zijn met een auto. Dan heb je liever een paard.
Een leven dat geleefd wordt van dag tot dag. Geen negen tot vijf of maandag tot vrijdag. Er wordt gedaan wat er op dat moment nodig is. Er wordt hard gewerkt, maar er wordt niet gehaast. Iedereen leeft zijn eigen leven maar iedereen staat ook voor elkaar klaar als dat nodig is. ´Vandaag help jij mij, morgen help ik jou.´ Je moet ook wel als je afgelegen woont en niet alles binnen handbereik hebt. Improviseren hoort daar ook bij. Het afgelegen wonen brengt nog een paar andere consequenties met zich mee. Zo is er geen telefonisch bereik, heeft niet iedereen de beschikking tot elektriciteit en maar een paar huishoudens hebben wifi. Omdat er altijd tijd is voor een praatje hoeft er niet afgesproken te worden om bij elkaar op de koffie te gaan. Je moet niet te veel vooruit plannen. Als God het wil is er een morgen. Geniet van de dag, geniet van de natuur en geniet van elkaar.
Dit is het leven op het Costa Ricaanse platteland. Dit is: pura vida.
Over Anouk
Anouk Veltmaat is 28 jaar en woont sinds 2017 in Costa Rica. Na verschillende (solo)reizen in Azië besloot ze een keer de andere kant op te vliegen voor een vakantie Costa Rica – Nicaragua. Tijdens die vakantie kwam er niet veel van de plannen terecht. Ze kreeg het aanbod om ergens te wonen voor een half jaar en zo ontmoette ze Eliseo. Al snel waren ze smoorverliefd. Het leven samen in Costa Rica bevalt heel goed, inmiddels zijn ze twee jaar verder en getrouwd. Ze wonen in het afgelegen dorp waar hij is opgegroeid: Dos Bocas (Puntarenas)en ze zijn er samen Tipi Calathea Ecolodge begonnen. Als het kan zijn ze de hele dag buiten. Waar Anouk in Nederland erg van fietsen hield heeft ze hier tuinieren als hobby, wandelt ze graag met de hond en geniet ze volop van de natuur. Stukje bij beetje ontdekt ze nu verder dit diverse land, maar in het dorp is ze al goed ondergedompeld in de ‘pura vida’. Het delen van haar ervaringen is een fijne uitlaatklep, het leven is zo anders vergeleken met dat in Nederland. Haar ervaringen deelt ze ook op haar blog: bestemmingpuravida.
