Emigreren. Je kunt je er maar tot op zekere hoogte op voorbereiden. Velen dromen er over, maar niet iedereen doet het. Het gras lijkt altijd groener bij de buren, maar vaak blijkt dat het toch hard werken is. We hebben allemaal wel eens ‘Ik vertrek’ gekeken. Emigreren doe je niet zo maar. Uiteindelijk leer je een land en de inwoners na een tijdje pas echt kennen.
Nooit heb ik voor me gezien dat ik zou gaan emigreren. Ik hield wel van reizen en heb er dan ook verschillende (alleen) ondernomen, ver weg maar ook dichtbij huis. Wat ik me wel had voorgesteld als ik na dacht over de toekomst was dat ik graag een wat kleiner huis wilde met ruimte er omheen. Een eigen onderneming leek me ook wel leuk, waarin wist ik alleen nog niet. Ik heb deze twee dingen waar kunnen maken, alleen is het toevallig in Costa Rica.
Er is maar een klein gedeelte wat je bij een emigratie kan voorbereiden. Hoe het echt is, daar kom je pas na een tijdje achter.De taal, het eten, de dagindeling, gebruiken, hoe men met elkaar omgaat... Ook al lijkt het op het eerste gezicht een land dat niet zo verschillend is van Nederland, toch zal het anders zijn. Het is een leven buiten je comfortzone.
Omdat het een redelijk spontaan idee was om naar Costa Rica te verhuizen ben ik er heel open ingegaan. Inmiddels zijn we twee jaar verder en spreek ik prima Spaans, dit heb ik hier geleerd. Omdat ik niets anders hoor en kan spreken gaat het voor mijn gevoel wel soepel. Maar onlangs was ik na ruim een jaar weer in Nederland en merkte ik het verschil. Ook al spreek ik dag in dag uit Spaans. Het kost toch energie. Het Nederlands ging ineens zo makkelijk. Ik begreep iedereen meteen zonder na te denken.
Mijn context is nu het Costa Ricaanse platteland. Hier spreekt men vooral Tico (Costa Ricaans), ik begrijp dit vaak niet helemaal. Ze gebruiken zoveel andere woorden dan het Spaans. In grote lijnen gaat het communiceren wel goed, maar grapjes mis ik vaak.
Anders zijn ook de maaltijden. Wie een boerderij heeft en op het land werkt moet goed eten. De maaltijden die klaargemaakt worden vullen dan ook erg goed. Ik krijg het vaak met moeite op. Het is zoeken naar een balans. In het begin nam ik vaker uit beleefdheid bepaalde uitnodigingen aan qua eten, maar naar verloop van tijd zocht ik meer naar een middenweg. Inmiddels weten ze wel ongeveer wat ik lekker vind. Ik kook en eet meestal alleen thuis. Soms eet ik bij mijn schoonfamilie en af en toe maak ik iets klaar voor hen. Zo hebben ze inmiddels kennis gemaakt met pannenkoeken, gebakken aardappels en appelflappen.
Deze week zaten we een deel van de middag en avond zonder stroom. Samen met mijn schoonmoeder maakte ik met wat kaarslicht snel iets klaar voor het avondeten. Samen met mijn schoonouders en zwager aten we ook met een kaarslichtje op tafel en wisselden we verhalen uit. Ik kwam er achter waarom ze als gezin eigenlijk nooit samen eten. Iets wat ik heel erg ongezellig vond en erg aan moest wennen. Men had vroeger simpelweg geen plek om met z’n allen aan tafel te gaan zitten. Als de man thuis kwam van het werken op het land had hij honger. De vrouw zorgde er voor dat het eten klaar stond. Er was een klein gedeelte aan het aanrecht waar hij kon zitten, de kinderen kregen ook wat en zaten op de grond bij vaders benen. Ik leg dan weer uit hoe het bij ons thuis in Nederland gaat en dat het gebruikelijk is niet te beginnen met eten totdat iedereen voorzien is. We leren over de wereld van de ander.
En dit zijn nog maar een paar voorbeelden uit het dagelijkse leven. Je thuis gaan voelen in een nieuw land, dat duurt even. Het wereldbeeld wat je kent wordt op zijn kop gezet. Alles valt buiten je comfortzone. Ik wist al dat ik mijn plek hier had gevonden, maar doordat ik onlangs weer even in Nederland was werd ik weer even in de war gebracht. Wat is nu thuis? Is thuis waar het allemaal herkenbaar is en makkelijk gaat? Nee, thuis is met Eliseo in Dos Bocas. Waar het dus wel iets harder werken is voor mij, daar ben ik me weer van bewust. Gelukkig doe ik het met plezier.
Over Anouk
Anouk Veltmaat is 28 jaar en woont sinds 2017 in Costa Rica. Na verschillende (solo)reizen in Azië besloot ze een keer de andere kant op te vliegen voor een vakantie Costa Rica – Nicaragua. Tijdens die vakantie kwam er niet veel van de plannen terecht. Ze kreeg het aanbod om ergens te wonen voor een half jaar en zo ontmoette ze Eliseo. Al snel waren ze smoorverliefd. Het leven samen in Costa Rica bevalt heel goed, inmiddels zijn ze twee jaar verder en getrouwd. Ze wonen in het afgelegen dorp waar hij is opgegroeid: Dos Bocas (Puntarenas)en ze zijn er samen Tipi Calathea Ecolodge begonnen. Als het kan zijn ze de hele dag buiten. Waar Anouk in Nederland erg van fietsen hield heeft ze hier tuinieren als hobby, wandelt ze graag met de hond en geniet ze volop van de natuur. Stukje bij beetje ontdekt ze nu verder dit diverse land, maar in het dorp is ze al goed ondergedompeld in de ‘pura vida’. Het delen van haar ervaringen is een fijne uitlaatklep, het leven is zo anders vergeleken met dat in Nederland. Haar ervaringen deelt ze ook op haar blog: bestemmingpuravida.
